Er werd op I-phones gekeken, aan de lipjes van colablikjes geplukt en aan elkaars haren getrokken. Wat moest ik doen om de aandacht te trekken? Met bevende stem besloot ik mezelf eerst voor te stellen. “Ik heet Natascha en ik ben 29 jaar.”…”Ik werk als filmregisseur en schrijver.”Er volgde een stilte die eindeloos leek te duren. “Wat vet!” riep Delano uiteindelijk…Mounira, een meisje van 19, had nog niet veel gezegd tot ze me vroeg waar mijn films over gingen. Had ik weer, ik wilde een ‘coole’ indruk maken, nu moest ik onthullen dat de documentaire die ik vorig jaar maakte een nogal zwaar en uncool onderwerp behelsde. Ik haalde diep adem:”Mijn eerste film ging over kleinkinderen van de Holocaustoverlevenden.”
..Mounira fronste haar wenkbrauwen. “Mevrouw, wat is de Holocaust?”
Wat voor zin heeft het om een tragedie te herdenken die ruim zeventig jaar geleden heeft plaatsgevonden? Inmiddels zijn er al zoveel meer slachtpartijen in de wereld geweest. En nog steeds worden groepen mensen systematisch vermoord om het geloof dat ze hebben of niet hebben, de bevolkingsgroep waartoe ze behoren, of hun overtuigingen. De Tweede Wereldoorlog speelt anno 2016 toch geen rol van betekenis meer voor jongeren van nu?
In het leven Natascha van Weezel (29) is de oorlog nog wel aanwezig. Bijna iedere dag. Omdat haar moeder extreem bang was dat haar als kind iets overkwam, bijvoorbeeld. Omdat ze bij iedereen die ze ontmoet onbewust even checkt of diegene ‘onderduik-proof’ is. Omdat je je als Jood toch altijd een anders voelt dan anderen. Op je hoede.
In 2015 verscheen haar boek De derde generatie. Kleinkinderen van de Holocaust.
Volg Natascha van Weezel op Facebook en Twitter
Language: English